مي سرايم و به باران ميگويم...

از تو كه نگاهت از پيش برايم از هر نگاه ديگري آشناتر بود...

شايد هم ميخواهم از خودم بگويم...!

مي داني؟! روزها ديوانه و شبها دلتنگم...

اما يادم نرود هر چند سخت اين زندگي بگذرد...

هر چند اين زمانه مرا نشناسد...

هر چند اين آدمها مرا در هياهويشان گم كنند...

تو مرا ميشناسي... تو مرا ميفهمي...

تو مرا گم نمي كني

هرگز باور نمي كنم تو مرا ازياد ببري...

يادت هست  من تورا در زير باران بهاري يافتمت

و اما من چگونه فراموشت کنم؟!

تو را كه سالها ست سايه ات را در خيالم مي بینم

بين خودمان باشد اين روزها هرگاه

دستانم را در جيبهايم فرو ميبرم و بيرون مي آورم ؛

میبينم كه بزرگترين دارائيم

مشت مشت خاطرات با تو بودن است.

كمكم كن؛مگذار روزهايم بي